Paweł Włodkowic
PAWEŁ WŁODKOWIC - herbu Dołęga, prawnik, pisarz polityczny, profesor i rektor Uniwersytetu Krakowskiego. Urodzony ok. 1370 w Brudzeniu k.Płocka. Zmarł najprawdopodobniej 2 III 1436r. Uczył się najpierw w Płocku, gdzie najprawdopodobniej przyjął święcenia kapłańskie, następnie wyjechał do Pragi, gdzie studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Praskiego (1385-1393). W latach 1393-1396 odbył studia na Wydziale Prawa, dochodząc do stopnia bakałarza dekretów. Wrócił do kraju z opinią człowieka zdolnegoi pracowitego. Wkrótce otrzymał godność scholastyka poznańskiego i kanonika płockiego. Ok. 1404 wyjechał do Padwy, gdzie kontynuował studia prawnicze pod kierunkiem wybitnego włoskiego uczonego - kard. Franciszka Zabarelli, uzyskując w 1408 licencjat dekretów. Studiował i zamieszkiwał w Padwie wspólnie z Andrzejem Łaskarzem, późniejszym biskupem poznańskim. W 1410 przybył do Krakowa i tu został promowany w 1411 lub 1412 na stopień doktora. Już w 1412 występował w charakterze doradcy polskiej delegacji podczas arbitrażu w Budzie oraz późniejszego arbitrażu Benedykta z Makry. Akt unii polsko-litewskiej w Horodle z 2 X 1413 wskazuje, że Włodkowic był zaangażowany w jego formułowanie.
Sprawie polskiej zasłużył się jako uczestnik polskiej delegacji na Soborze w Konstancji (1414-1418), na którym skutecznie zwalczał, piórem i słowem, antypolską politykę Krzyżaków. Paweł Włodkowic obalił stawiane Polsce zarzuty. Dowiódł, że wojna prowadzona przez nasz kraj była sprawiedliwa i konieczna. W konsekwencji starań Pawła Włodkowica uchylony został niekorzystny dla Polski wyrok arbitrażowy cesarza Zygmunta Luksemburczyka z 1420,
a sprawę sporu polsko - krzyżackiego przejął papież.
Zasługi naukowe położył także Włodkowic w dziedzinie etyki społecznej oraz teorii państwa i prawa międzynarodowego. Wraz ze Stanisławem ze Skarbimierza, Benedyktem Hessem i innymi polskimi uczonymi współtworzył krakowską szkołę prawniczą, która wypracowała polską szkołę prawa narodów.
Paweł Włodkowic zasłynął także jako wspaniały pisarz. Jego dzieła w dużej mierze są rezultatem walki toczonej przez niego przeciw Krzyżakom, ale treścią i horyzontem intelektualnym wykraczają poza konkretne wydarzenia polityczne i poza epokę, w której miały miejsce. Zawierają nowoczesną teorię prawa narodów, charakteryzują się taką uniwersalnością i mądrością proponowanych rozwiązań w zakresie praw człowieka i praw poszczególnych narodów, że do dziś nie straciły aktualności.
Paweł Włodkowic w swoim traktacie między innymi pisał:
„(…) skoro niewierni chcą żyć spokojnie wśród chrześcijan, nie należy wyrządzać im żadnej przykrości na osobach ani mieniu”;
„(…) należy tolerować Żydów, ponieważ przez ich księgi udowadniamy prawdę i wiarę naszą”;
„(…) co wprzód zajęte przez jednego, tego nie wolno zajmować drugiemu”;
„(…) prawem naturalnym było zakazane, aby kto czynił drugiemu to, co nie chce, aby jemu czyniono”;
„(…) prawo przemawia przeciw napadającym na tych, którzy chcą żyć w spokoju”;
„Ujmowaniem, a nie okrucieństwami powinni posługiwać się ci, którzy innych mają nawracać”